Δευτέρα 4 Ιανουαρίου 2010

Αυτός ο ΕΚΤΟΡΑΣ, σε ταξιδεύει σε πολιτείες φανταστικές, με ιστορίες δοσμένες με τρόπο τόσο νοσταλγικό αλλά και τόσο άμεσο που λες και είσαι κι εσύ μέσα στον κόσμο που περιγράφει. Ανασύρει από όλους μας κάτι ξεχασμένο που μας κάνει να χαμογελάμε, γιατί νιώθουμε ότι υπάρχει ακόμα στις καρδιές μας. Πολύτιμα τα κείμενά του.



ΕΠΕΙΣΟΔΙΟ 8

Επιστρέφοντας, χωρίς κανένα θετικό αποτέλεσμα, στην χωρά των 2 γιγάντων, έπεσα πάνω στην ετήσια φιέστα για τα 37 χρόνια της συνένωσης των δυο βασιλείων.
Καλεσμένοι λίγοι και καλοί. Κρύφτηκα πίσω από το θρόνο του γίγαντα που κατάπινε συνεχεία, και έβλεπα να μπαινουν.
Πρώτη έφτασε η ψηλή λαστιχένια βαρόνη μαζί με τον κόμη με τα καινούργια παπούτσια.
Αμέσως μετά η πριγκίπισσα που έφτιαχνε σπίτια μπήκε και άρχισε να τραγουδάκι παραδοσιακά αφρικανικά τραγούδια. Για λίγο δεν ήρθε κανείς. Και τότε τον είδα.Ο μικροσκοπικός δικτάτορας είχε βάλει τον αδελφό μου μπροστά στην σβηστή φωτιά πάνω στην κούνια που κουνιόταν αιωνία, και τον κοιτούσε με το γνωστό του αιμοβόρο βλέμμα.
Πάγωσα.
Έπρεπε να τον ελευθερώσω. Ήξερα το τίμημα. Με σκυφτό το κεφάλι πήγα και κάθισα στο πιάνο που ελαμπε. Όμως δεν ήξερα την μελωδία .
Η παρέα των γιγάντων με κοιτούσε περιμένοντας...την μελωδια! Τότε το γκονγκ της κεντρικής πύλης χτύπησε. Ο πρίγκιπας με τα καλώδια μπήκε αγέρωχα μέσα. Ακριβώς από πίσω του μια γυναίκα που δεν είχα ξαναδεί. Λίγο πιο μικροκαμωμένη από τους άλλους γίγαντες αλλά πιο όμορφη από ολους. Τα ματιά της σαν ζωγραφιστά, το πληθωρικό της μπούστο προκαλούσε τον αέρα το χαμόγελο της δήλωνε άγνοια για αυτά που συνέβαιναν εδώ...Ωστόσο όλοι περίμεναν από μένα την μελωδία που θα ελευθέρωνε τον στρογγυλό αδελφό μου.
Όμως το πιάνο δεν μου έλεγε τιποτα. Με κοιτούσε βουβό και οι νότες του γελούσαν σιγανά .
Τότε το σολ με ρώτησε ειρωνικά «σε λένε ορφ;»
Η κούνια κουνιόταν ρυθμικά......